Nasze marzenie o owczarku niemieckim spełniło się w święta Wielkanocne 2018 r. I wcale nie celowaliśmy z rezerwacją, żeby udało się go odebrać właśnie w tym terminie, ale dzięki temu mogliśmy bez problemu wziąć trochę więcej wolnego w pracy i spędzić go na budowaniu naszej relacji. Mieliśmy pewne bujne wyobrażenie co do jego wyglądu, a tak właściwie jego sierści, dlatego wymyśliliśmy dla niego dumne imię „Leo”. Szybko jednak mogliśmy zapomnieć o etapie słodkiej kuleczki – małym szczeniaczkiem był zaledwie przez kilka minut, a sierści nie urosło tyle, co ma lew w grzywie ;). Pierwszy rok minął nam na wzajemnym poznawaniu się, wzmacnianiu zaufania i nauce podstawowych komend. Leo jak na przedstawiciela swojej rasy przystało, uczył się bardzo chętnie i za każdym razem wykazywał ogromne zaangażowanie. Błyskawicznie okazało się, że świat poza nami mógłby dla niego nie istnieć, ale my oprócz wypełnionego miłością do niego serca mieliśmy także duszę powsinogów, dlatego zabieraliśmy go z wielką radością w różne miejsca, pokazując piękno otaczającego nas świata. Początkowo ograniczaliśmy się do najbliższych, ciekawych miejsc, a z czasem, kiedy jego organizm był już gotowy na większy wysiłek, zaczęliśmy wędrować po górach, co i w nim rozbudziło chęć do odkrywania i szwendania się.